ప్రధాన కంటెంట్‌కు దాటవేయి

పోస్ట్‌లు

2013లోని పోస్ట్‌లను చూపుతోంది

ఒక జీవిత కాలం - మొదటి భాగం

దిలీప్ కి చిన్నప్పుడు పుస్తకాల పురుగు, ఆదర్శ విధ్యార్థి వంటి బిరుదుల చాలా ఉండేవి. కాని ఎప్పుడూ తను చాలా మంది ముందు తను చాలా తక్కువ అనే అనుకునే వాడు. పోటీ తత్వం అనేది చిన్నతనం నుండి లేదు. ఏ పాఠమైనా పూర్తి గా చదువుకోవాలి అనే తప్ప పోటీ ఉండేది కాదు. ఒక సారి ఒక చిన్న పరీక్ష పెట్టి గురువు గారు మార్కులు ఇచ్చారు. దిలీప్ వెనక్కి ఇచ్చిన పేపర్ చూసుకుంటున్నాడు ఎక్కడెక్కడ తప్పులు చేసాడో నని. అప్పుడు వచ్చాడు అతని స్నేహితుడు అప్పల రాజు.  "ఒరేయ్ నీకెన్ని మార్కులు వచ్చాయిరా?" అని అడిగాడు.  "ఇరవై మూడు  వచ్చాయిరా!" అన్నాడు.  వాడు వాడి పేపర్ లో చూసుకుని "బలరామ్ కి ఎన్ని వచ్చాయి?" అన్నాడు.  "తెలియదు రా!" అన్నాడు. అతనికి జవాబు చెప్పలేక పోయినందుకు కొంచెం బాధ కలిగింది. అప్పలరాజు అంతగా పట్టించుకోకుండా వెంటనే వెళ్లి బలరాం కి ఎన్ని మార్కులు వచ్చాయో తెలుసుకుని వచ్చాడు.  "వాడికి ఇరవై రెండు" అన్నాడు. "చలపతి కి ఇరవై" అని కూడా చెప్పాడు.  "మరి నీకో?" అన్నాడు దిలీప్ నోరు తెరుచుకుని.  "నాకు కూడా ఇరవై రెండు" అన్నాడు ఒక ముఖం పెట్టుక

ఆరాధన

ఆరాధన  రచన జనవరి 2014 లో ప్రచురింపబడింది  ఆరాధన  గడియారం ఎనిమిది గంటలు కొట్టింది. దిలీప్ తలెత్తి చూసాడు .అప్పటికి తన సహోద్యోగులంతా వచ్చి ఉన్నారు. ప్రతి రోజూ ఇలాగే వస్తారు. కానీ ఇక్కడ అందరూ హాజరు కావాలని నియమం లేదు. అసలు రోజూ హాజరు ఇవ్వవలసిన పని లేనే లేదు. సాంకేతికంగా అనుకూలించటం వలన వారు ఈ పనులు ఎక్కడినుంచయినా పని చేసుకోవచ్చు. అంతా నమ్మకం మీద నడుస్తుంది. పని ఎంత జరిగింది అన్నది ముఖ్యం. ఎన్ని గంటలు పని లో కూర్చున్నారు అని కాదు. అతను అతని సహధ్యాయులూ అందరూ ఒకే పెద్ద గది లో కూర్చుంటారు. కేవలం పొద్దున్న ఒక రెండు గంటలు దిలీప్ తన కోసం కేటాయించిన చిన్న గది లో ఏమైయినా సున్నితమైన విషయాలు నిర్వహించటానికి కూర్చుంటాడు. ఎనిమిది గంటల తర్వాత నుండి ఆ గది తలుపు మీద "walk in" అని రాసి ఉంటుంది. అంటే ఎవరైనా ముందస్తు గా అనుమతి తీసుకోక పోయినా రావచ్చు. ఆ తర్వాత దిలీప్ పెద్ద గది లో కూర్చుని సహాధ్యాయులతో పని చేసుకుంటాడు.  "స్నేహమంటే రోజు సరదా గా కలిసి కాఫీ తాగటం కాదు. అవసరమైనప్పుడు పక్కన ఉండాలి"  చటుక్కున తలఎత్తాడు దిలీప్. బోధిసత్వ కార్యాలయం లో ఉద్యోగస్తులు టీవీ చూస్తున్నారు.(పని

ఆడది అబలా?

"నువ్వు లేకపోతే నేను బతకలేను రాణీ !" అన్నాడు రాజు .  "నువ్వు ఉంటేనే బతుకంటూ ఉంది రాజ్!" అండ్ రాణి  "ఐ లవ్ యు హనీ " "ఐ లవ్ యు జానీ" ఇద్దరూ ఒకరి కళ్ళల్లో ఒకరు విశాఖ బీచ్ లో వెన్నెల మెరుపులో చూసుకుంటూ ఉండిపోయారు .  'ఎవరది?' అని హుంకరించిన గొంతు వినిపించగానే కప్ప ని తొక్కినట్టు ఉలిక్కిపడ్డాడు రాజు .  'మిమ్మల్నే అడుగుతున్నాను . ఎవరు మీరు? ఇంత రాత్రి మీకేం పని?' అంటూ టార్చి లైటు ముఖాల మీదికి ఫోకస్ చేసాడు పోలీసు . పోలీసుకి ఏ మాత్రం కళా హృదయం  ఉన్నా 'ఏం  పని  మీకు ' అని మాత్రం అడిగే వాడు కాదు . 'ఐ యాం   రాజు ఎమ్మే .  థిస్  ఈస్  రాణి ...."ప్రమాదం లో ఇంగ్లీష్ మాట్లాడితే పని జరుగుతుందనే నమ్మకం తో కొనసాగిన్తుండగా ...  'ఇంగిలీసాపవయ్యా " అన్నాడు పోలీసు .  ఇంగ్లీష్ ఆపటంతో రాజు నోట మాట కూడా ఆగిపోయింది .  రాజూ రాణీ ప్రేమించుకుంటున్నారనీ కానీ ఇంకా పెళ్లి చేసుకోలేదనీ కనుకే రాత్రి పన్నెండు గంటలకి బీచ్ లో ఉన్నారనీ ఏ తల మాసిన వాడికైనా అర్థమవుతుంది . కానీ మాయటానికి తలే లేని గుండు పోలీసు కి ఈ  నిజం చెప్ప

అరుణ్ గాడి చదువు

"ఏమండీ! అరుణ్ గాడిని కాన్వెంట్ లో చేర్పించాలండీ " అంది సుబ్రహ్మణ్యం భార్య సావిత్రి . నెల రోజుల నుంచి రావలసి ఉన్నా రాని  ప్రమోషన్ రిజల్ట్ కోసం వేయి కళ్ళతో ఎదురు చూస్తున్న సుబ్రహ్మణ్యం తలెత్తి చూసాడు . "అరుణ్ గాడిని నర్సరీ లో చేర్పించాలి . ఇంటర్వ్యూ కి వారమే టైముంది." అందామె . "వాట్? ఇంటర్వ్యూ నా?" ఆశ్చర్యపోయాడు సుబ్రహ్మణ్యం . మేనేజర్ ప్రమోషన్ కోసం రెండు నెలల క్రితం ఇంటర్వ్యూ కి వెళ్లి వచ్చిన అతనికి తన మూడేళ్ళ కొడుక్కి ఇంటర్వ్యూ ఉందన్న విషయం చాలా అవమానం కలిగించింది . "అదేమిటండీ అలా అంటారు? ఇదేమైన మీరు చదువుకున్న దుంపల బడి అనుకున్నారా? పిలిచి సీటివ్వతానికి నర్సరీ లో చేరటానికి ఇంటర్వ్యూ ఉండదూ?" ఆవిడ మాటలు అక్షరాలా నిజం . సుబ్రహ్మణ్యం నీరసంగా పడక్కుర్చీ లో వెనక్కి వాలి తన కొడుకు వైపు చూసాడు . అతని సుపుత్రుడు అరుణ్ అక్కడే నేల మీద కూర్చుని లక్కముక్కలతో రైల్వే స్టేషన్ తయారు చేస్తున్నాడు . వాడు రోజు తొమ్మిది గంటలకు నిద్ర లేస్తునాడు . వాడికి నచ్చినప్పుడు తయారై పక్కింటి గర్ల్ ఫ్రెండ్ తో ఆడుకుంటాడు . రాత్రి టీవీ చూస్తూ అందులో వచ్చే పాటలకి ఓపికు